پهنه ی کارهایم یا زیر هم می رود
یا به هم می ساید
زلزله و پس لرزه هاست کوه می آید
گسلی بس ژرف در راه موفقیت پدیدار آمده
امید به عرق جبین است که شاید سیلابش
آبرفتی به این گسل آورد
تا پر شود این چاله ی چالش ها
کاش می جوشید باز آن چشمه ی خشکیده باغبان

ساعتی می شد آفتاب از آسمان رخت بر بسته بود، باغبان میان راه ایستاده و باغ های اطراف را نگاه می کرد و یاد باغ آباد و بی نظیر خودش می افتاد، برای همین سرش را پایین انداخت تا کمتر خاطراتش را هم بزند.

آنجا برای کاری آمده بود و منتظر بود تا هر چه زودتر آخرین روزمرگی اش هم تمام شود و به خانه تنهایی خود باز گردد.

دست هایش را درون جیب هایش کرد، نه از سرما، فقط آن لحظه نمی دانست با دست هایش چه کند.

ستاره های قرمز و سبز توجه اش را به خود جلب کرد، چه زیبا می رقصیدند، و شیطنت وار دنبال هم در حال بازی و دویدن بودند، یک از آنها را زیر نظر گرفت، با سرعت می آمد و دور ستاره ای که ایستاده بود دور میزد و با سرعت می رفت.

مدتی گذشت،ناگهان نگرانی که نمی دانست از بهر چیست به احساسش حمله ور شد، به اطراف نگاهی کرد، احساس می کرد اتفاقی در راه است که آن روز را برایش سخت تر می کند.

در همین احوال بود که ناگهان درب باغی باز شد، گلی را دید که به سمت او می آید، آن گل با لبخند به او نگاه می کرد، نزدیکتر که رسید زمزمه ای کرد، قدری طول کشید تا باغبان از فضای ستاره ها بیرون بیاید، ثانیه ای مکث کرد، آن گل سلام کرده بود، باغبان علیک گفت، در آن نور ضعیف بعد از اندکی درنگ تاز آن گل را شناخت، با همیشه اش فرق کرده بود، در واقع این بار حضور و ظاهرش در روزمرگی های باغبان متفاوت بود، چرا که آن گل بخشی از روزمرگی های باغبان بود که حالا در فضایی دیگر و با جلوه ای دیگر ظاهر شده بود. آن گل آرام از کنار باغبان رد شد و رفت.

صدای ناله ای از سوی گلدان باغبان بلند شد، ناله ای که چند روزی بود شنیده می شد و حالا به فریاد بیشتر می ماند.

باغبان به خود آمد و نگاهی به وضع خود کرد و نگاهی به گلدان، گلدانی که او به زحمت سرهمش کرده و خاکش را کوبیده بود تا بتواند سرپا بایستند و ظاهرش را حفظ کند، حال از به هم خوردن تکه هایش صدای جلینگ جلینگش به هوا بلند شده بود.

باغبان ناگهان متوجه عمق مشکل شد، آری!! هرچند ظاهر گلدان را به حد قابل قبولی رسانده بود، اما!!! آیاگلدان واقعاً یارای ریشه دواندن گلی را خواهد داشت؟! و از هم نخواهد پاشید؟! یا اصلاً در آن خاک کوبیده شده امکان ریشه دواندن هست؟! آیا گلی قوی پیدا می شود که ریشه هایش ضمن فرو رفتن در این خاک بتواند تکه های گلدان را نیز در کنار هم نگهدارد؟!

صدای ناله و بی قراری گلدان بیشتر شد؛ مرا به خانه برگردان باغبانم، می خواهم آنجا باشم.

باغبان با اندوه گفت: چه شده گلدانم؟!!

گلدان گفت: مرا به خانه برگردان و بیش از این مپرس که این در عالم گلدان هاست و از شناخت تو فراتر است، همه چیز را نباید گفت! فقط مرا هرچه زودتر ببر!!

باغبان غمگین شد، به فکر فرو رفت و با خود گفت: باید بیشتر اندیشه کنم و راه چاره ای بیابم!
گلدانش را برداشت و سوی خانه تنهاییش روانه شد، همراه با بغض همیشگی و بدون قطره ای اشک شفابخش! چرا که چشمه اشکش خشکیده!

محمد صفدران

آذر ۱۳۹۲

باغبان آرام و آهسته قدم بر می داشت، باد سرد که نوید زمستان را می داد گونه هایش را نوازش می کرد، قدم قدم از روز مرگی هایش دور می شد و به خانه تنهاییش نزدیک تر؛ خسته و عصبی، شاید هم افسرده، مدتی است زانو هایش تاب تحمل تنش را ندارد! و این یعنی دیگر مدتی است نمی تواند افکارش، غم هایش، جهش های ذهنش، بی تابی هایش و یاد خاطرات بدش را زیر گام هایش له کند، آهسته قدم بر می داشت، به دور بر خود نگاه کرد، با دیدن صحرا باز قامتش خمیده تر شد، یاد آن گلستان افتاد، دستانش را درون جیب ها کرد، نه از سرما! که می خواست با فشار بر ران های خسته اش طوری که کسی نبیند به گام هایش کمک کند تا روان تر و سریع تر شوند، تا هر چه زودتر به منزل گاه برسد، کلید را چرخاند، وارد شد، تاریکی مطلق، و سکوت......! در تاریکی افتان و خیزان و با احتیاط به سمت روشن کردن چراغ رفت، روشن شد، سلام منزل! باز هم من و تو کنار هم هستیم! خوش به حالت که با تو حرف می زنم و سکوتت را می شکنم! پس کی تو سکوت مرا می شکنی!! گلدان تکانی سخت خورد!جلینگ جلینگه لرزش تکه تکه هایش باغبان را به خود آورد، دستی بر گلدان خود کشید! آه ببخشید تو هم اینجایی!! تو را از یاد نبردم چون همیشه با منی!! تو تا ابد کنار منی! و با خنده ای تلخ گوشه لبانش ادامه داد: تو تا ابد بیخ ریش خودمی! واسه همینه از بیخ ریشم داری سیاهی رو می بری که خودت رو روسیاه جلوه بدی! ناگهان بغض سخت همیشگی آمد! بغضی که که چاره اش قطره ی اشکی است!! ولی از اشک خبری نیست! چرا که چشمه اشکش هم خشکیده!

محمد صفدران

آذر ۱۳۹۲

باغبان خسته از صحرا به خانه باز می گشت... از صحرایی که تا چندی پیش باغی بود پر از گل که همه آنها را روزی عاشقانه دوست داشت و با آنها روزگار میگذراند تا اینکه ناگهان ... آن حادثه و ....
به سمت خانه افتان و خیزان قدم بر میداشت و صدای جلینگ جلینگ کیسه اش خلوت کوچه را برهم میزد ... صدایی که از به هم خوردن تکه های گلدان شکسته اش بود!! و هر صدایی که از کیسه بلند میشد همچون تیری بر دل باغبان می نشست... و باغبان نمی نتوانست برای تسکینش اشکی بریزد .// چرا که چشمه اشکش خشکیده بود!!!

محمد صفدران

صدای آهنگ آشنایی از بیرون می آید...باغبان به گوشه دیوار نگاه میکند!! جایی که کیسه گلدان شکسته اش را گذاشته بود!! و حالا جای خالیش آنجا دل باغبان را می آزرد!! موسیقی نزدیک و نزدیک تر میشود!! ساعت 21:00 است، وقت خداحافظی با گلدانش!خاطراتش را با گلش و گلدانش مرور میکند!! حالا صدای موسیقی با صدای ماشین هر دو از پشت دیوار خانه اش شنیده میشود!! ناگهان صدای زنگ باغبان را برهم میریزد!! سراسیمه به طرف در میرود!! مامور حمل زباله را میبیند که کیسه گلدان شکسته در دستش است!!آقا این مال شماست!! باغبان با تعجب میگوید!!آری...!مامور کیسه را به طرف باغبان دراز میکند!!بگیرید آقا این را ما نمیتوانیم ببریم!معذوریم!کیسه را به باغبان میدهد و دور میشود!! و باغبان متعجب و البته خوشحال کیسه را در آغوش میگیرد!!به داخل بر می گردد!!و ناگهان در خلوت خانه باز به یاد گلدان شکسته اش حق حق را آغاز میکند!!اما اشکی جاری نیست!چرا که چشمه اشکش خشک شده!

صدایی از بیرون به گوش میرسد!!!!! آهای چینی بند میزنیم!!!

باغبان ناگهان برقی در چشمانش روشن میشود!! با عجله کیسه ای را که گوشه اتاق گذاشته بر میدارد و به بیرون می دود

آهای چینی بند زن صبر کن...

کیسه اش را باز میکند و به چینی بند زن محتوایش را نشان میدهد

بند زن توی کیسه را نگاه میکنند

با تعجب می پرسد این چیست؟!!!

باغبان میگوید گلدانم!! شکسته است، میخواهم بندش بزنم!!

بند زن سری تکان میدهد!! نمی شود دیگر کار از بند زدن برای این تیکه پاره ها بر نمی آید! نمیشود آن را بند زد!حتی چسب هم نیمشود چه رسد به بند!

باغبان التماس میکند و بند زن کماکان میگوید نمیشود!

باغبان سر را پایین می اندازد و غمزده تر از همیشه به داخل خانه تنهایی هایش بر میگردد!!

کیسه را در آغوش میگیرد و با حقق به خواب میرود! حق حقی بدون اشک! چرا که چشمه اشکش هم خوشکیده!

محمد صفدران

در کنار باغ گل باغبانی نشسته! زانوهایش در بغل!در کنارش گلدانی شکسته!
به او نزدیک تر میشوم! شانهایش از حق حق میلرزد! باغبان چه شده!
باغبان سر بلند میکند! با نگاهی گریان! نفس هایی که نا مرتب بیرون می آید!
گلم گلدانم را شکست!!! دست بر شانه ایش میگذارم! دلداریش میدهم! اشکال ندارد، گلدانی دیگر! سرش را پایین می اندازد!!! با حق حقی دوباره می گوید:
نه هیچ گلی آن گل می شود و نه این گلدان دیگر به کار گلی دیگر می آید!!!!!

محمد صفدران